samoobrony działał w ten sposób, aby sumować wiedzę o każdym z tych, którzy byli źródłem zagrożenia. Wiadomo było, kto z nich, w jakich sytuacjach reaguje najbrutalniej. Wiadomo było również, czego należy oczekiwać z chwilą pojawienia się konkretnego esesmana i funkcyjnego. Znane były także te cechy ich osobowości i przyzwyczajenia oraz symptomy dobrych i złych humorów, od których zależały w konkretnych sytuacjach losy więźniów. Pojawienie się na terenie obozu znanego z okrucieństwa pijanego esesmana uruchamiało więźniarską sygnalizację i kto mógł, chronił się w bezpieczniejsze miejsca, w których bezpośrednie spotkanie było mniej prawdopodobne. Jeden człowiek stawał się bowiem źródłem wielkiego zagrożenia dla wszystkich