wymiar transcendentny, sakralny, parenetyczny, a krytyka czynił tyleż strażnikiem wartości stanowiących o tożsamości wspólnoty narodowej, co strażnikiem moralności samej literatury, przechowującej i objawiającej prawdy ponadczasowe.<br> Literatura solidarna z wartościami wspólnoty narodowej zagrożona dezintegracją pytała o sekrety polskiej tożsamości, starała się rekonstruować wzory historycznego trwania, rozszyfrować sens doświadczeń dziejowych. Tym samym sytuowała się w ciągu tradycji nakazującej pisarzowi powściągać nadmiernie rozpasane "ja", poporządkowywać je etosowi zbiorowości, rezygnować z awanturniczych i blasfemicznych wypraw do piekieł narcystycznej osobowości naszych czasów. Krytyka sekundowała literaturze w jej poczynaniach (co najwyraźniej widać właśnie w eseistyce Andrzeja Kijowskiego), ale tworzyła również projekty wprawdzie nie całkiem alternatywne, lecz zmierzające do