epoki, nowych warunków bytu, nowych pojęć, nowych potrzeb wewnętrznych, dojście do doskonałości, przekwitanie i <hi rend="spaced">da capo al fine</>.<br> Prof. Mmaa przyznałby, że dążenie do owych doskonałości jest każdorazowo postępem, ale broniłby się przed tworzeniem jakiejś hierarchii pomiędzy owymi doskonałościami, pomiędzy owymi epokami.<br> Następnie prof. Mmaa zwróciłby uwagę, iż takie postępy - syzyfową pracą wydźwigane na coraz to nowe, na coraz to inne, ale wcale nie coraz to wyższe szczyty - istnieją także i w sztuce, i podałby jako przykład to, że starożytne genialne odkrycie deformacji, polegające na wąchaniu <orig>abdomenu</> i <orig>thoraxu</> z profilu, a głowy en face, nie było prymitywizmem, lecz wielkim postępem w