przywódców, kajała się za dawne grzechy i uroczyście przyrzekała poprawę, to sondaże ani drgnęły: torysi nadal ciągnęli się w tyle za lewicą o jakieś osiem-dziewięć punktów. Po dwóch kadencjach rządów laburzyści nie mieli w opozycji realnego zagrożenia. William Hague i Ian Duncan Smith - następcy Johna Majora, ostatniego konserwatywnego premiera - szamotali się między próbami powrotu do radykalnej thatcherowskiej przeszłości a stworzeniem partii o nowym obliczu. Z marnym skutkiem. Opinia publiczna powoli przyzwyczajała się do myśli, że Wielka Brytania to kraj jednego ugrupowania, a konserwatyści skazani są na wymarcie. <br>W znacznej mierze stali się ofiarami własnego sukcesu. Rząd Tony'ego Blaira prowadzi przecież politykę