możliwości wyboru form, jak i psychofizyczną sprawność samego procesu wypoczynku. Metody stosowane w badaniach degradacji środowiska przyrodniczego są w większości opracowane przez ekologów oraz, w mniejszym stopniu, przez geografów fizycznych, gleboznawców, hydrologów i in. Omówienie najciekawszych ujęć metodycznych w tym zakresie jest zawarte w książce Richlinga i Solona (1996), inne szczegółowo omawia Ważyński (1995). Degradacja przyrody jest przy tym rozumiana dwojako: jako jej zniszczenie i jako przekształcenie z układów naturalnych w antropogeniczne przez kolejne stadia o coraz wyższym udziale struktur obcych środowisku naturalnemu. Turystyka, a zwłaszcza rekreacja, już przez samo swoje istnienie powoduje wzrost zarówno zjawisk typu degradacji fizycznej (np. wydeptywanie