pięść. Mrowiec patrzył na niego tępo, mrugająco, niby nie rozumiejąc. Odeszła go już zmora okropnego strachu -- Jakich zaś prześpiegów... jakich nadsłuchów? mamrotał łąpiąc się za głowę z udanym zadziwieniem.<br>- Ty mi tu, gadzie, świętego nie udawaj! To ci jeszcze na ten raz po dobroci mówię i upominam!... Gdybyś zaś słowem szczeknął... Spamiętajże sobie!<br>Zaszedł powoli ku drzwiom i odsunąwszy rygiel otworzył je szeroko.<br>- No... wynośże się teraz do diabła, a prędko! mruknął i chwytając Mrowca za kark pchnął go potężnie.<br>Chłopina wypadł za próg - cud prawdziwy, że jakoś nie runął na ziemię. Począł spiesznie, niemal na oślep, oddalać się ku gościńcowi