łbami końskimi, z widokiem tęsknym i nastrojowym. Polek bierze pocztówkę, którą przysłał wujek Michał, postać legendarna, symbol trafu życiowego i powodzenia, wujek Michał gdzieś z głębi Polski, co go się wspomina w uroczystych chwilach zadumy. Na tej karcie są sosny oblane rumianym światłem zachodzącego słońca i wrzosy liliowe, i piachy szczere. Tego Polek właśnie potrzebował. Zwilża więc językiem zaskorupiały koniec pędzla i zaczyna kopiować obrazek delikatnego sentymentu. Lecz kiedy narysował już te sosny z mocnymi gałęziami, nagle mu się coś przypomniało i ze strachem rozejrzał się po kątach, gdzie drzemał jeszcze zawiesisty mrok nocny. Zaciskając palce na czarnym źdźble pędzla, wpatrywał