założonymi rękami w pokoju albo błąkać się po mieście, które straciło dla mnie cały swój kolor i smak, byłoby nie do zniesienia. Byłoby męczarnią. Wszystko to powiedziałem Malińskiemu. Wysłuchał cierpliwie. Nie przerywał. Nie pocieszał. Nie starał się mnie podtrzymać na duchu, że jeszcze nie wszystko stracone. Byłem mu za to szczerze zobowiązany. Pod koniec rozmowy dorzuciłem w jednym zdaniu, że zachowam jego osobę we wdzięcznej pamięci. &lt;page nr=140&gt; - Mnie? - zdziwił się. - A czy wolno wiedzieć za co? - Otworzył mi pan oczy - odparłem.<br>- Czyżby! Moim zdaniem uczynił to ksiądz de Vos. - Pan mi poradził, bym jeszcze raz do niego poszedł. I okazało się, że