Ewę, jednak jest mi jakoś wstyd. Po co ją tu przyprowadziłem? <br>Popijam wolno herbatę, dłubię ciastko i gapię się w drzwi zaplecza - może się tamta jeszcze ukaże? Płacę. Wychodzimy. Co za ulga, że się nie ukazała. Już jej nie będę szukał. Co za ulga! Wsiadamy w autobus do Pszczonowa.<br>Na szczęście nie ma tłoku. Znajduję miejsce, gdzie powinno najmniej trząść, i myślę już tylko o tym, jaki będzie ten nasz tydzień u ojca. Jakie będzie powitanie. Układam słowa: <br>- Ewo, to jest mój ojciec... i mój dom. <br> Ewa...<br>Panicznie się bałam obcego, ale ono ustąpiło przede mną i zostawiło mnie w kręgu