Kompromis społeczno-polityczny tego dokumentu widoczny jest w następujących kwestiach: odrzucono wprawdzie zasadę jednoizbowości parlamentu, ale odstąpiono też od klasycznej dwuizbowości, wprowadzając drugą izbę z ograniczonymi kompetencjami. Nie przyjęto systemu komitetowego, ale wyposażono Zgromadzenie Narodowe w prawo uchwalania inwestytury kandydatowi na premiera. Nie zlikwidowano urzędu prezydenta, ale znacznie wzmocniono rolę szefa rządu. W zakresie ustroju społeczno-gospodarczego nie przekreślono wprawdzie zasady uznania własności prywatnej jako fundamentu stosunków, ale wprowadzono zasadę planowania gospodarczego i możliwość nacjonalizacji różnych gałęzi gospodarki narodowej.<br>Projekt ten Zgromadzenie Konstytucyjne zaaprobowało ostatecznie 29 IX 1946 r. 440 głosami, przeciwko 106 i został on poddany 13 X 1946 r. pod