ognisk.<br>Policjant chodził spokojnie i latarką, zawieszoną na guziku, rozpraszał ciemności przed sobą. Zdjąłem buty i poszedłem na palcach za nim. Dzieliło mnie już od niego ze dwadzieścia centymetrów. Wystarczyło ręce wyciągnąć, on szedł, a ja za nim krok w krok. Teraz. Już. Wystarczy ręce wyciągnąć. Wyciągnąłem ręce. Pieśń wciąż szemrała z daleka, ale ręce opadły mi z powrotem. Nie teraz, za &lt;page nr=208&gt; chwilę. I znów szedłem za nim krok w krok, a pieśń to wzmagała się, to cichła, a ja wyciągałem ręce i cofałem je, bo jakaś siła mnie powstrzymywała. Puszczajcie mnie. Puszczajcie. Jam policjantów morderca. Idę zabijać... Ktoś mnie za