jak niedorzeczny kaprys. Wstawała natomiast tęsknota za czymś bez imienia. To niewiadome było zapewne szczęściem: Róża - wbrew twierdzeniu ojca - narzucała się w nim do woli. <br>Wybiła pierwsza godzina po północy. I jeszcze kwadrans... Wreszcie Marta usłyszała dobrze znajome szmery. Zdejmowano płaszcze, trzewiki skrzypiały... Ale poprzez te odgłosy nie dolatywał ani szept, ani śmiech. I kroki nie skierowały się w stronę jadalni, lecz podążały do salonu, drzwi przeraźliwie trzasnęły - potem cisza. Po chwili Marcie wydało się, że struny dźwięczą, od niechcenia trącane smyczkiem. Wyskoczyła z łóżka, na palcach podążyła omackiem przed siebie. Nie miała zamiaru podglądać ani podsłuchiwać. Chciała tylko pobyć troszeczkę