Typ tekstu: Książka
Autor: Stanisław Dąbek
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
Autor: Stanisław Dąbek
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
w Mszy na motywach dawnych mistrzów.
Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.
W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie:
Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego. Poszczególne części cyklu mocno integruje wewnętrznie kategoria korespondencji , modyfikacji oraz wariacji . Niekiedy integracja dotyczy
Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.
W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie:
Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego. Poszczególne części cyklu mocno integruje wewnętrznie kategoria korespondencji , modyfikacji oraz wariacji . Niekiedy integracja dotyczy
w <name type="tit">Mszy na motywach dawnych mistrzów</>.<br>Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.<br>W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania <gap> następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie: <br>Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego. Poszczególne części cyklu mocno integruje wewnętrznie kategoria korespondencji <gap>, modyfikacji <gap> oraz wariacji <gap>. Niekiedy integracja dotyczy
