dłoni - była chłodna, wilgotna i zupełnie obojętna. Odwróciłem się i popatrzyłem za okno. Sąsiadka z przeciwka chyba nadal nie potrafiła odzwyczaić dziecka od nocnych posiłków, bo nagle przez odsłonięte zasłony naszego pokoju wpadło światło wydobywając z mroku bladość naszych twarzy i kładąc jeszcze głębsze cienie na policzkach. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, makijaż równomiernie rozmazał się na dolnych powiekach, włosy rozrzucone na poduszce aż prosiły o to, by wetknąć w nie rękę. Przytrzymała moją dłoń przy swoim policzku.<br>- Powiedz?!<br>*<br>Niczego ci nie powiem, już nie. Wszystko, co ci powiedziałem w Salzburgu i te słowa, które ty przemilczałaś w budzącym się