konwencję od prawdy potocznie dobrze znanej, w sferze wyglądów i języka. Zarazem jednak odrzucenie konwencjonalnej sztuczności zdawało się grozić nadmiernym zbliżeniem do imitowania, odejściem od istoty sztuki.<br>Szło zatem o stworzenie stylu, który, zachowując autentyzm "prawdy życia", wznosiłby ją w sferę iluzji. Za zaczątek dyskusji na ten temat można uznać szkic Augusta Schlegla O dialogu dramatycznym (1796). &lt;q&gt;&#132;W teatrze trzeba widzieć i słyszeć ludzi, rzeczywistych ludzi. I trzeba ich tak dokładnie naśladować, aby żadnym rysem nie różnili się od tych poza teatrem"&lt;/&gt; - stwierdzał. Trzeba, pisze zatem Schlegel, naśladować - ale oczywiście nie tak, jak czynili to klasycy, lecz tworząc złudzenie, metaforyzując