cynicznym gościom, nie kontrolując siebie, strzelam: <br>- Bez przesady, Jarek. A dupa i cyce? <br>Wszyscy wybuchają śmiechem. <br>- No, dupa i cyce też - mówi Jarek i patrzy na mnie z lekko frywolnym uśmiechem.<br>Oddycham z ulgą, bo przez ułamek sekundy obawiałem się, że Jarek zerwie prezentację. Wszyscy rechoczą, asystentki dolewają do kanciastych szklaneczek soku pomarańczowego z fusami, jedziemy dalej. <br>Może rzeczywiście wypuścić kilku zuchów z ręcznymi kamerami, żeby robili mi i podawali do wozu przebitki twarzy. Tylko do jakiego punktu w prezentowaniu ludzkiej biedy i smutku się posunąć? I co z tych gąb ma wyniknąć? Oczekiwanie na cud? Ale cud przecież się już