badań.<br> Szlifowanie za pomocą okruchów skalnych jest bardziej efektywne. D.Drewry (1986) rozważał intensywność zarysowania powierzchni skalnej przez pojedynczy, wyidealizowany blok w kształcie stożka (jakby rylec), skierowany wierzchołkiem w dół. Zakładając, że twardość okrucha jest wyraźnie większa od twardości skały podłoża i nie ulega on niszczeniu w czasie ruchu, tempo szlifowania (Wź) można określić wzorem: Wź = (2ctgk/?) (N*/g6)u3,<br><br>gdzie: k &#150; połowa kąta wierzchołka stożka, N* &#150; naprężenie obciążające okruch, g6 &#150; granica wytrzymałości skał podłoża (naprężenie graniczne), u3 &#150; prędkość ruchu okrucha. Intensywność szlifowania zmniejsza się wykładniczo wraz ze wzrostem twardości skał podłoża, maleje także, gdy wzrasta kąt