już całkowicie zahipnotyzowany, działałem jak w transie. Mimo to zauważyłem, że Wiktor zbacza w lewo z obranego dotąd kierunku. Powtarzając jego ruchy zrozumiałem dlaczego. Przed nami, po prawej zamajaczył niewyraźnie rozłożysty świerk. Domyśliłem się, że jesteśmy już blisko i Wiktor boi się by świerk nie zasłonił nam ptaka.<br> Stoimy! Podczas szlifu słyszę szept, że będziemy tu czekać, głuszec jest nie dalej jak dwadzieścia metrów. Nic nie widać, bez powodzenia wytężam wzrok. Będąc pod wrażeniem kolejnych pieśni, bezskutecznie staram się nauczyć oceniać odległość od grającego ptaka. Udaje mi się natomiast w ten sposób przynajmniej częściowo uspokoić rozdygotane nerwy. Widzę, że Wiktor przesuwa