ściskała jej ręce. <br>- Powiedz - wyszeptała błagalnie. - Ja muszę wiedzieć, ja... ja tak cierpię... <br>- My z tatusiem bardzo ciebie kochamy... mamy tylko ciebie jedną... <br>- Ale nie jestem waszą córką. <br>- Jesteś. <br>- Przybraną. <br>Patrzyły sobie w oczy, Zuzanna widziała, jak oczy matki zachodzą łzami. <br>- Przybraną - usłyszała. <br>Wtedy rzuciła się jej na szyję i szlochając wołała:<br>- Ty jedna mogłaś mi to powiedzieć, ty jedna na ziemi! I powiedziałaś mi prawdę! I kocham cię za to!<br>Płakały teraz obie, tuląc się coraz mocniej, jakby chciały utwierdzić się w przekonaniu, że mimo wszystko siebie potrzebują. Pierwsza oprzytomniała matka. Próbowała doprowadzić się do porządku. <br>- Ojciec jak mnie zobaczy