jest w większości teatrów warszawskich nieosiągalne. Biorę taksówkę. Milcząca, głodna i z poczuciem niższości przyjeżdżam punktualnie na próbę do wynajętego dla nas teatru. Wieczorem na naszym przedstawieniu jest 1000 osób. Jestem zdenerwowana i stremowana jak nigdy. Na sali śmietanka "polskiego" Nowego Jorku. Staram się zagrać jak najlepiej w naszych - ze szmatek zrobionych, na wyjazd - dekoracjach, wśród pośpiesznie z konieczności ustawionych świateł i pożyczonych z polskiego konsulatu mebli. Innych niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni w Warszawie. Zmuszają nas one do zmian sytuacji. Puszczają mi nerwy, zapominam tekstu w kluczowej scenie mojej roli.<br>Po spektaklu, na przyjęciu, obsypują mnie komplementami. Najbardziej podobał