koniec, znanym z przeszłości, tendencjom do odtwarzania się struktur kontroli centralnej. Bez wątpienia, liczono na pozytywne rezultaty gospodarcze wcześniej czy później. Ale na pewno z wysokim współczynnikiem elastyczności substytucji pomiędzy celem politycznym - wyswobodzenia się spod reżimu komunistycznego - a doraźnym kosztem.<br>Jest też i druga strona, której nie widzą krytycy "terapii szokowej". Alternatywa stopniowych, kontrolowanych "z góry" zmian nie leżała w granicach możliwości. Ani politycznie, ani organizacyjnie nie było środków do jej realizacji. Nie wolno zapominać, że wbrew oficjalnym schematom planowania, w latach osiemdziesiątych &lt;hi&gt;de facto&lt;/&gt; decentralizacja gospodarcza osiągnęła wysoki stopień, przy jednoczesnym wzroście chaosu i pogłębianiu się nierównowagi. Degrengolada ideologiczna i