wyciągnięcie ręki. Ta ręka wyciągała się w jej stronę tylko raz, gdy Joannie robiło się zimno, a on szybkim ruchem zdejmował sweter i rzucał jej, mówiąc: nałóż. W to jedno słowo Joanna wsłuchiwała się godzinami, ten jeden gest śledziła wielokrotnie, cofając co chwila taśmę wyobraźni, jeszcze raz, jeszcze raz, ta szorstka opiekuńczość zastępowała wszystkie wyznania, wszystkie czułe gesty świata, w tym rzucie swetrem zawierała się jego męskość, gotowość dbania o Joannę nawet swoim kosztem, brak czułostkowości, która musiałaby wprowadzić Joannę w niewygodny stan zakłopotania, w tym jednym geście było tyle ciepła, że Joanna grzała się nim jak przy ognisku, jakby naprawdę