Moskala! - zawołał do nich na pożegnanie Jurczenko.<br><br>Pociąg coraz szybciej mijał peron, oddalał się, pozostawiając odgłos rozdygotanych szyn, wreszcie wjechał na most i zniknął z oczu.<br><br>Po powrocie do domu pobiegliśmy z Krysią na podwórze i przez sztachety spoglądaliśmy na opustoszały, zamknięty dom. Na ganku stała samotna zapomniana widać kura, szperając dziobem w szczelinach między wydeptanymi deskami. Pod parkanem jak gromada ślepców, kołysały się słoneczniki, więdnące i puste, wyjedzone przez ptaki... Obok domu poniewierała się gliniania miska z obtłuczonym brzegiem, złamany kij od sersa, szczątki rogoży...<br><br>Kochany, biedny Jurczenko! Czy go jeszcze kiedyś zobaczę? Kto będzie woził mnie na saneczkach, udając