się te dwa dni, które od kilku lat zbliżały się do siebie. Przed chwilą przy stawianiu kwiatów i zapalaniu świeczki przed portretem mamy Flora stłukła porcelanowego Chrystusa. Nie potrafimy się z mamą pojednać. W szpitalu oddaliła się - jakby miała żal do nas... Jak odgadnąć jej myśli w tych dwóch kolejnych szpitalnych pokojach, a zwłaszcza w tym ostatnim? W tym pokoju przeznaczonym do umierania... z drugim jeszcze, pustym, dodatkowym wysokim łóżkiem, jakby zapowiadającym możliwość jakiegoś jeszcze innego losu... łóżko, na którym raz spędziła noc Flora, a potem pielęgniarki... i ta ostatnia, która była świadkiem jej śmierci... Jej wołania, jej oddechów. Ja byłem