wyznacznikach estetyczno-etycznych – z drugiej natomiast poddawanego nieuchronnej kuracji wstrząsowej, aplikowanej normatywnej poetyce przez nieklasyczne prądy i tendencje. Franciszek Wężyk z konieczności znalazł się między klasycystycznym kowadłem i nieklasycznym młotem. Bez wątpienia klasyczna postawa i światopogląd wsparty zwartym systemem zasad moralnych i artystycznych, wysuwających na poczesne miejsce dydaktyczną funkcję sztuki – wypalił na młodym człowieku niezatarte piętno i nie dziwi, że siedemdziesięcioletni starzec spoglądając na swoje życie dostrzega w nim znamienną dominację etyki: „bom zawsze mniemał, że dla poety potrzeba i łaski nieba, i cnoty". Klasycystyczny rodowód ma zarówno głoszony przez Wężyka ideał umiarkowania w życiu i sztuce, jak