Francji, mojej ukochanej Francji. Jest samotna i najwyraźniej myśli o mnie jako o dawnym niespełnionym marzeniu. Jej córka - która wychowywana była w przeświadczeniu, że jest moją córką - ma mnie za jakiś niedościgniony ideał tatusia, od którego niczego nie można wymagać i którego trzeba tylko kochać.<br>Ludzi na Cours Mirabeau przybywało, szum ulicy docierał do nas nawet przez zamknięte okna. Pomyślałem teraz, że trzeba by się zbierać do kraju - kontakt z własną historią zaczynał mnie coraz bardziej męczyć. Tam teraźniejszość była trudna do wytrzymania, ale zawsze można było marzyć o tym, co przyniesie przyszłość - mogło być już tylko lepiej. Tutaj lepiej już