lat nieżyjący pan Weingarten, zawsze w moich wspomnieniach jest po lewej stronie, a Piotruś Pan po prawej. Czy dlatego, że podwórko z moim dzieciństwem zostało po prawej i wszystkie już tam będą podwórka? Że na zawsze trwa we mnie tamta raz utrwalona topografia myślenia?&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;PRAWA STRONA&lt;/&gt;<br>Poranek. Ojciec po cichutku szura w sieni kaloszami, bierze parasol albo laskę ze stojaka. Jeśli zostawił parasol, to parasol trochę się dąsa, bo to jest mój parasol Hilary, który już przeczuwa, że będzie kiedyś bohaterem opowiadania dla dzieci. Głucho szczęknęła zasuwa, Emilia zamyka za moim tatusiem drzwi fronto-<br>we i może przyjść do mnie. Rozsunie