mawiał jeden z docentów. <br>W moim śnie rozpoznałem dziewczynę spotkaną na statku, Marysię. Przypomniałem sobie nie tylko nazwisko, ale i adres gdzieś widocznie tkwiący w zakamarkach pamięci. Pamiętałem dokładnie, jak wodziłem za nią wzrokiem, jak przyszła do mojej kajuty pocieszyć mnie w chorobie, ale najbardziej tkwiło mi w pamięci, jak szwendała się w towarzystwie tego obleśnego sowieckiego Żorżika. Wyciągnąłem w jej kierunku rękę i chciałem pogładzić po piersiach, ale ręka natrafiła tylko na poduszkę z falbankami, którą Baśka dała mi z domu, i obudziłem się. Po morzu nie było śladu. Adres Marysi miałem już w głowie. Wystarczyło tylko napisać. <br>Przyznaję, że mimo