entuzjazmu, że nie bardzo już na taki nawrót sił psycho-witalnych liczyłam. Umęczona długoletnią chorobą, obawiałam się, że świadoma życiowa aktywność jest dla mnie sprawą straconą. A jednak. <br>Dużo więc piszę, pochłaniam książki, które mam tu ze sobą, słucham radia, oglądam telewizję już u siebie w pokoju, a poza tym szwendam się po korytarzach, nawiązując kontakty z innymi pacjentami. Oczywiście tylko z tymi, z którymi w ogóle można się dogadać. <br>Przypadków takich jak ja, czyli depresyjnych nie jest tu wcale tak mało. Zupełnie jednak nie rozumiem, dlaczego właśnie my określani jesteśmy przez personel jako "psychiczni". Jakby cała reszta była pod względem władz