żyjącą osobliwym życiem. Łapczywie chwytało każdą wiadomość i słowa Rubińskiego wsiąkały w nie jak w różową watę. To ucho napełniło Rubińskiego raptowną niechęcią. "Po co to wszystko opowiadam?" rozzłościł się.<br>- Śpieszę się - rzekł i odszedł. Ku jego zadowoleniu Widmar go nie zatrzymywał. Popatrzył tylko za nim marszcząc brwi. Medyk Rubiński szybko zdążał w kierunku szpitala. Widmar zapamiętał na całe życie, jak z tyłu wygląda jego sylwetka. Zapamiętał zupełnie automatycznie dużą, huśtającą się na cienkiej szyi głowę i spiczaste ramiona, z których jedno było jakoś szczególnie wysoko zadarte. Zapamiętał białe sportowe ubranie i pomarańczowe buty, chociaż ani wygląd Rubińskiego, ani jego ubranie