cechami zespołu produkującego się na murawie stadionu. Tłum na trybunach nie jest więc tylko adresatem widowiska, ale w jakimś sensie również jego aktywnym - choć także zaprogramowanym... - współuczestnikiem: dopiero na jego tle widoczny jest stopień zorganizowania, jaki może osiągnąć masa ludzka (podobnie jak w defiladach wojskowych, również wykorzystujących kontrast między geometrycznym szykiem maszerujących szeregów a bezładną spontanicznością w szpalerze widzów).<br> Znamienne jednak, że istnieją próby przełamania tego antytetycznego układu; chwiejna równowaga chaosu i rygoru zostaje zastąpiona dominacją tego ostatniego i to po obu stronach "rampy": i gimnastycy i rzekomi widzowie na trybunach (nie będący już właściwie w ogóle odbiorcami, ale pełnoprawnymi aktorami