zgodzić się na własną klęskę. Oboje więc zdawali sobie sprawę, że nie można uważać się za centrum wszechświata, że trzeba być stale w d r o d z e, przekraczać samego siebie ale jest to tak trudne, jak trudno scalić rozsypującą się osobowość współczesnego człowieka i napisać lub wypowiedzieć słowo " t a k".<br> Andrzejewski i Kamieńska zapisywali swe życie również po to, by znaleźć w nim jakiś sens. "Czasami wydaje mi się - notowała poetka w roku 1979 - że zapisując te strzępy myśli i uczuć czyham właśnie na to ostatnie zdanie, które mnie samej odsłoni cały sens". Czy zdaniem takim może być