kalekich i leniwych", gdyż &lt;gap&gt;.<br>Praktyczny, niemal użytkowy cel przedmów "teatralnych" widać świetnie na przykładzie tekstów Aleksandra Dumasa. Opatrzył nimi tylko kilka wczesnych sztuk. Służyły przede wszystkim autoreklamie osoby młodego autora. Przedstawiał się w nich nie jako artysta szkoły romantycznej, lecz jako pisarz o tym samym co oni rodowodzie, który idzie tą samą co oni drogą, ale jakby obok nich, by uchronić swą niezależność. Ku twórczości dla sceny pchnęły go - jak deklarował - te same wydarzenia, które wywarły przełomowe wrażenie na Wiktorze Hugo, na Mussecie i innych młodych poetach: przyjazd teatru szekspirowskiego z Anglii, olśnienie wywołane i tekstami i świetną grą Kemble'a, Keana i innych