wykorzystywał wszelkie możliwości i triki, jakimi dysponowały teatry i widowiska publiczne. Dramaty Dumasa były tak kasowe, że jako jeden z niewielu autorów mógł domagać się w teatrze uwzględnienia fanaberyjnej rozrzutności dekoracji. Pisząc dramaty dla sceny, zachowywał na ogół podział na akty, ale w wielu sztukach ważniejszą od nich rolę pełniły tableau, obrazy, do których dopasowywano układy inscenizacyjne, czasem bardzo liczne. Jeśli uważamy Kordiana za dramat rekordowy pod względem ilości i zróżnicowania dekoracji, to warto przypomnieć, że Dumas okazał się - wcześniej - jeszcze bardziej rozrzutny.<br>Jego Napoléon Bonaparte (styczeń 1831, teatr Odéon) ma aż 23 tableau, czyli układy dekoracji; tylko jedna dwukrotnie się