pogniewał, musiałem przy nim obierać ziemniaki. Człowiek powinien mieć choć jeden przedmiot, który łączy go z dzieciństwem. Kiedy nań patrzę, łzy napływają mi do oczu.<br> - Nie mogli wynieść z mieszkania czegoś lepszego? - parsknęła Melania, ale nie omieszkała się natychmiast wzruszyć. Wyobraziłem sobie, jak w długie, zimowe wieczory wpatrujemy się w taboret mojego dzieciństwa i ronimy łzy nad naszym zmarnowanym życiem. Niestety, złoto zaczęło już wykonywać w mej psychice swą destrukcyjną robotę: zechciałem odepchnąć brutalnie gotową do poświęceń Melanię tylko dlatego, że była kobietą podstarzałą i nie dorównywała mi poziomem umysłowym. Ojciec chichotał gdzieś w zaświatach: podrzucił mi to przeklęte złoto jak