a ciocia Malina spieszy z wyjaśnieniem, że Michał nieustannie słucha kompozytorów współczesnych, że uwielbia Lutosławskiego, słucha Strawińskiego i Prokofiewa... wszystkich tych... Malina krzywi się żartobliwie - których ona nie potrafi znieść... Hmm... i już pomyślałem o tym zmysłowym przemożnym istnieniu muzyki w powolnej duszy, w powolnym mózgu świętego cherubina przeznaczonego na tajemną ofiarę... bo znów pojawiła się jakaś dziwna trwająca ułamek sekundy intuicja - że to istnienie rośnie w ciele cherubina w jakimś nieznanym religijnym celu. Michał jest jakby świadomy swego przeznaczenia, jest dumny, ale to taka smutna duma,<br> &lt;page nr=254&gt;<br> w której rdzeniu tkwi czarny szpik lęku... przed tym, co ma nastąpić, kiedy bóg