dobrobycie,<br>lecz aby wizje gigantyczne<br>tytanów myśli wcielać w życie.<br><br>Lecz wizje te pełne poezji<br>nie podniecały wcale Rurki.<br>Poezji - mawiał - to nikt nie &lt;orig&gt;zji&lt;/&gt;!<br>Jego zaś obchodziły kurki.<br>Rurka od dawna snuł marzenia,<br>aby w centralną sieć dojenia,<br>gdzieś w plątaninie rur i rurek<br>malutki zamontować kurek.<br>Lecz choć tak bardzo o tym marzył,<br>sam by się nigdy nie odważył<br>i kiedy inni wielkie krany<br>wkręcali w rur systemu ściany,<br>wciąż trwał w bezczynie i niemocy,<br>o małym kurku śniąc po nocy.<br>Lecz oto karta się odwraca:<br>do Pcimia go przyzywa Szmaciak.<br>Tu Rurka, mając w ręku wszystko:<br>kumpli, zaplecze, stanowisko