mu coś półgłosem pod drzwiami pokoju, gdzie czekałem. No, jasne, że to ten.<br>- Uwaga. Schodki.<br>Niejedne! Wąskie przejście, półmrok, co rusz, to zakręt i stopnie! Dwa, trzy, pięć. To w górę, to w dół. W sercu lekki ucisk. W głowie pustka. Ksiądz, raz rozpoznany, z miejsca rozwiał się. Uczucie skrępowania, tak jak gdybym został wezwany do telefonu z kościoła, z nabożeństwa. A to z powodu specyficznej atmosfery panującej w Bibliotece, mającej w sobie rzeczywiście coś z "przybytku bożego". Nie pojmowałem Campillego, że mógł mnie przywołać. Przyspieszyłem kroku. Niepokój narastał. Zacząłem szeptać machinalnie:. "Zła wiadomość! zła wiadomość! zła wiadomość!" Ale raczej żeby odżegnać niż