zwykle obok zasadniczego nurtu tyrtejsko-insurekcyjnego. Natomiast cały zasadniczy sposób rozumowania obecny w mini-powieści Hrabala i w filmie Menzla z trudem znalazłby prawo obywatelstwa w polskiej kulturze. Owszem, seksualne kłopoty dojrzewającego chłopca są czymś prozaicznym, zapewne nawet śmiesznym, choć tylko wtedy, gdy patrzy się na nie z pewnej perspektywy (tak właśnie należy rozumieć określenie Hrabala, że humor i tragedia są jak bliźnięta), ale to one właśnie stanowią prawdziwą treść życia, w tym ogniu sprawdzają się ludzkie charaktery, a nie w "wielkiej historii", która przybywa tu jako intruz. Może nawet łatwiej jest przejść po bohatersku historyczną próbę niż tę niby prozaiczną, śmieszną