Teraz nie ma możliwości... Proszę przyjść pojutrze...<br>Czyli nigdy...<br>- Nie! Nie! Nie!<br> Ogarniała ją złość, rozpacz, poczucie klęski... Przecież w szkole była jedną z najlepszych uczennic, wyróżnianą i nagradzaną. Przecież wie, że tańczy dobrze, że jej ruchy są sugestywne, że czuje taniec, że gra w tańcu, że jest nie tylko tancerką, ale i aktorką, i każdym ruchem, miną, grymasem, gestem wyraża, mówi, przekonuje.<br> Czemu mnie nie chcą? Dlaczego? - pytanie dręczyło i bolało. Czuła się odtrącona, osamotniona... Niespodziewanie stała się zazdrosna i zawistna. Wiadomość, że Zuza, jej koleżanka ze studium baletowego, została przyjęta do baletu przy operze, wywołała najpierw falę wściekłości, a