nim robić wszystko, co zechce!" Szybko wybiegł z sypialni mamrocząc: - Pularda, pularda!... Wiedział, że w domu zacznie się jakaś awantura: żona prawdopodobnie rozpłacze się, potem niepomna siebie z krzykiem przybiegnie do jego gabinetu. , Co będzie dalej?" myślał. Zabrakło mu wyobraźni lub też w wyobraźni jego powstało widmo tak groźne, tak tchnące śmiercią, że postarał się natychmiast o nim zapomnieć. Wyciągnął z biurka pamiętniki Zofii Dubilanki i po raz pierwszy uczul wdzięczność do tej zmarłej kobiety. Poczuł nawet tęsknotę za jej cieniem, który widocznie dba o niego w życiu pozagrobowym, skoro przysyła mu te pamiętniki. Przerzucał kartki i wchłaniał w siebie bezlitosną