lądolodów.<br> III Międzynarodowy Rok Geofizyczny (1957 - 1958), realizujący istotne programy glacjologiczne, przyniósł nowe dane na temat lądolodów Antarktydy i Grenlandii. Dało to właściwy początek badaniom wielkich mas lodowych oraz ich interakcji ze środowiskiem (Robin, Swithinbank, 1987). Duża liczba nowych informacji stymulowała rozwój studiów teoretycznych i eksperymen talnych. Wraz z rozwojem technik badawczych (np. obrazy satelitarne, radioechosondaż miąższości lodu) w latach sześćdziesiątych glacjologia weszła w aktualny okres swych dziejów. <br><br>&lt;tit&gt;Najnowsze tendencje&lt;/&gt;<br><br> Na początku lat pięćdziesiątych w glacjologii wytworzyły się dwa główne kierunki badawcze: 1) geograficzno-geologiczny i 2) matematyczny. Geografowie postrzegają lodowce jako ważny składnik środowiska przyrodniczego o charakterystycznych cechach geomorfologicznych oraz