tu ludzi, a może nie tylko ludzi... Przez ściany namiotu przezierało miasto ze swoim letnim wonnym powietrzem i błogosławiło to wszystko promieniowaniem, a rozigrana grupa wchodziła do ciemnego i dusznego centrum, gdzie wszystko było miękkie - i nagle wyskakiwał z tego jakiś siwy staruszek i przylepiał się do długowłosego młodzieńca, a tęga kobieta, której do tej pory nie zauważyłem, prosiła, żeby ją puścić bliżej środka, by i ona mogła zobaczyć "kreaturę"... Kreatura wykluwała się z piasku, ale była mniej ważna od tej konstelacji i jej skomplikowanych rozgałęzień, zagięć i dotyków... Teraz wszystko to znów zawiązuje się w coraz bardziej okrągłą formę kolistą