dialogu polsko-rosyjskiego. Nieprzerwanie splatają się ze sobą niczym w powieści postmodernistycznej, tak że w końcu zawsze brniemy w ślepy zaułek. Ponieważ "ślepy zaułek" jest źródłem irytacji i znakiem beznadziejności, więc w tej sytuacji najlepiej byłoby zamilknąć. Przynajmniej na pięćdziesiąt albo i sto lat. Ale skoro już zacząłem...&lt;/&gt;<br>Zacznę od tego, czego nie ma. Brakuje nam wspólnego dyskursu. System pojęć różni się kardynalnie. Weźmy idealną parę. Polak prowadzi dialog na kartezjańskim poziomie kategorii logiki, z uczuciem podchodząc do problemu sprzeczności, mając jasne wyobrażenie o własnych interesach. Rosjanin rozmyśla, biorąc za podstawę czynnik witalności - integrującej sprzeczności jako element "&lt;q&gt;żywego życia&lt;/&gt;" - która usuwa w