których nawet niemiecki porządek nie mógł sprostać statystyce śmierci. Więźniów numerowano tatuażem na lewej ręce w takiej kolejności, w jakiej przybywali do Oświęcimia. Kolejność więźniów z tego samego transportu wyznaczał najczęściej porządek alfabetyczny. Więźniom pochodzenia żydowskiego pod numerem tatuowano dodatkowo znak trójkąta.<br>Te indywidualne wizytówki pozwalały rozpoznawać się więźniom z tego samego transportu. Wiedza o numerach pozwalała na rozpoznawanie więźniów z tego samego więzienia. Dzięki numerom utrzymywały się więzi o charakterze regionalnym, oparte na podobnych doświadczeniach i wspomnieniach więźniów z Warszawy, Krakowa, Lublina, Radomia i wielu innych więzień rozsianych po całej Polsce.<br>Kolejność numeru oznaczała jeszcze coś innego. Stare numery, to znaczy