zachowanie głównego zrębu konstytucji Księstwa. Potocki przyjął skwapliwie propozycję współpracy, tym chętniej, że perspektywa utrzymania &#132;urządzeń francuskich" odpowiadała jego przekonaniom. Wbrew Adamowi Jerzemu Czartoryskiemu, który proponował ustrój oparty na Konstytucji 3 maja, był zwolennikiem systemu &#132;francusko-warszawskiego" &#150; jak złośliwie mówili jego przeciwnicy. W rządzie królestwa objął Potocki tekę ministra Oświecenia Publicznego. W roku 1818 został prezesem senatu. Były to jednak ostatnie lata powodzenia. Konflikty w środowisku akademickim, pogarszające się stosunki z episkopatem, infiltracja masonerii przez szpiegów rosyjskich zapowiadały kres jego kariery. Do dymisji doszło 9 grudnia 1820 roku.<br> Dramat tych konfliktów polegał na braku zrozumienia dla przemian, w