Gdańsk, 1990), przejmujący, drewniany (bo opowiadany przez wystrugane lalki) moralitet o braku miłości w świecie blichtru i diabełków, pióra Tadeusza Słobodzianka i Piotra Tomaszuka z czasów, kiedy potrafili jeszcze ze sobą współpracować. Musi być reprezentant młodszego, najgłośniejszego dziś teatru, warszawskich Rozmaitości i powinni to być "Oczyszczeni" Sarah Kane (2001), której tekst Krzysztof Warlikowski podniósł na poziom poetyckiej metafory - nie niwecząc wpisanego tam autentycznego bólu. A na końcu trzeba umieścić "Metro" sióstr Miklaszewskich, Janusza Stokłosy i Janusza Józefowicza (1991, foto z prawej): największe osiągnięcie teatru popularnego, idealne trafienie w emocje i marzenia - niechby i infantylne - pokolenia wstępującego w otwierający się po 1989