pewnej ludzkiej prawidłowości, jakby pod dyktando innej prawidłowości - biało-brązowego ornamentu w tle.<br>Mówię o aktorstwie.<br>Zatrzymało się ono na poziomie automatycznego odtwarzania znanej powszechnie ludzkiej rodzajowości.<br>W tych postaciach nic nie dzieje się wewnątrz, a raczej nic nie wychodzi z wnętrza.<br>Gesty i słowa rodzą się na skórze. Nawet temperament.<br>Owszem, całkiem barwny z tego powstał spektakl, z niezłym tempem, często gęsto śmieszny, słowem taki, który z pewnością może się podobać.<br>Ale czy aby nie przypodobać się zaledwie? W takim razie co z jego aktualnością? Jaką właściwie diagnozę stawia Fokin rzeczywistości? Uspokaja widza swoistym determinizmem.<br>Świat jest taki jaki jest