recytowali swoje kwestie nienaturalnie, zaznaczając cezurę i kadencję wiersza, zwróceni zawsze twarzą ku publiczności, do której nie było im wolno odwrócić się plecami. Hamowało to ich ruchy na scenie i zmuszało do zmiany miejsca w sposób sztuczny, tym bardziej że poeta - dyrektor dążył do Ťmalowniczegoť rozmieszczania aktorów na scenie"&lt;/&gt;. Rygorystyczne tępienie odstępstw od ustalonych zasad gry sprawiło, że teatr weimarski mimo rzeczywiście wielkich osiągnięć krytykowano za nadmierne tłumienie emocjonalności, za sztuczność i marionetkowe ruchy postaci.<br>W tym właśnie teatrze w 1802 roku odbyły się premiery sztuk obu Schleglów. Tragedia Jon Augusta Wilhelma Schlegla, wzorowana na dziele Eurypidesa, źle była przyjęta przez