nas swoim kręgiem. Czytaliśmy książki, grali milcząc w karty i w warcaby, ale każdy zapatrzony był w mijające krótkie dni, które nie wiadomo dokąd zmierzają, każdy zapatrzony był w swoje dzieje, unieruchomione w gmachu szkolnym.<br>I niczego już więcej nie przywodzi mi pamięć. Zdaje się, że cierpieliśmy wszyscy na zanik teraźniejszości. Każdy błąkał się w sobie wśród przeszłości lub pomykał w przyszłość.<br>&lt;page nr=264&gt; "Co będzie dalej? - myślałem. - Co będzie potem? Wyjdę stąd kiedyś, skończy się wojna, stanę się normalnym człowiekiem, ożenię się może z Ludką i będę wiódł życie miejskie i normalne". I chwilami przejmowało mnie to strachem. Na co to? Czy